Το δεξί χέρι

Το δεξί χέρι με έκανε να αγαπήσω το πολιτικό θρίλερ. Ήξερα ότι με ενδιαφέρει σαν θεματολογία από μια δυο σειρές που είχα δει στο Netflix, αλλά δεν περίμενα να κολλήσω τόσο πολύ με αυτό το είδος βιβλίου γιατί θεωρούσα ότι απαιτεί κινηματογραφική δράση που δε χωράει σε ένα βιβλίο. Κι όμως! Με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες και με κράτησε μέχρι τις τελευταίες. Το πρώτο που κερδίζει τον αναγνώστη είναι σίγουρα η γραφή του Ανδριωτάκη με την πολύ καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση βοηθά στο να δεθούμε και να κατανοήσουμε τον Χρήστου, ακόμα κι αν θέλουμε να του σπάσουμε τη μούρη. Θα επανέλθω σχετικά με αυτό. Η αφήγηση διακόπτεται από κάποια mail που στέλνει ο Χρήστου στον Άγγελο, τον σύζυγο της Σωτηρίας. Μέσα από αυτά τον γνωρίζουμε ακόμα καλύτερα και προοικονομούνται κάποια γεγονότα. Όσον αφορά τον πρωταγωνιστή τώρα, τον Πέτρο Χρήστου, δε θυμάμαι να έχω συμπαθήσει πιο ενοχλητικό χαρακτήρα ποτέ μου. Ο τύπος είναι σεξιστής και το ξέρει. Κατηγορεί τη μάνα του, τις πρώην του και γενικά όλες τις γυναίκες για αυτό, σίγουρα πάντως όχι τον εαυτό του. Η μόνη γυναίκα την οποία σέβεται και εκτιμά είναι η Σωτηρία, την οποία όμως έχει εξιδανικεύσει. Γενικά, ο Πέτρος είναι ένας εντελώς αδιάφορος τύπος. Μέτριο τον χαρακτηρίζει ο συγγραφέας. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο ή ενδιαφέρον, εκτός από το να κράζει και να γκρινιάζει για την πολιτική κατάσταση σε ένα μπλογκ και να ασχολείται με τον αστρολογία! Κι όμως αυτός ο τόσο μέτριος τύπος καταφέρνει όχι μόνο να γίνει το δεξί χέρι της πρωθυπουργού, αλλά και σημαίνον πολιτικό πρόσωπο. Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια θεωρώ. Ότι οι περισσότεροι κυβερνώντες είναι ακριβώς αυτό. Απόλυτα μέτριοι. Και πιθανόν να το γνωρίζουν, όπως ο Πέτρος, αλλά παρ'όλα αυτά δε διστάζουν να κυνηγήσουν μια θέση στο Κοινοβούλιο προσφέροντας το λιθαράκι τους στην τελμάτωση της χώρας. Στο τέλος, όμως, ο Πέτρος δρα ανέλπιστα σωστά. Στα όρια του φανταστικού θα έλεγα. Για εμένα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι το βιβλίο διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Όταν συνέβη ένα αναπάντεχο γεγονός ένιωσα σα να είχε συμβεί στην πραγματικότητα. Αναγκάστηκα να κλείσω το βιβλίο αμέσως μετά το γεγονός αυτό για να αλλάξω μέσο μεταφοράς και ειλικρινά αναρωτιόμουν για μερικά λεπτά πως γίνεται να μην το σχολιάζουν όλοι γύρω μου. Δε νομίζω να μου έχει προκαλέσει τέτοια σύγχυση πραγματικότητας άλλο βιβλίο. Εν κατακλείδι, είναι από τα βιβλία που τα κλείνεις και ψάχνεις αμέσως τι άλλο έχει γράψει ο συγγραφέας και πότε θα βγει το επόμενο βιβλίο του.