Πίσω από κλειστές πόρτες

Πήρα αυτό το βιβλίο με πολύ χαμηλές προσδοκίες γιατί είχα διαβάσει αρκετά αρνητικά σχόλια και ήθελα απλά να διαπιστώσω πόσο κακό είναι. Τελικά είναι χειρότερο απ' όσο περίμενα, αφού όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο σε μια ιστορία που έχουμε διαβάσει και δει χιλιάδες φορές, αλλά καταφέρνει να κάνει μια τέτοια ιστορία άνευρη και ανούσια. Δεν ξέρω ποιός ήταν ο σκοπός της συγγραφέως όταν έγραφε αυτό το βιβλίο, αλλά νιώθω ότι απέτυχε. Η ενδοοικογενειακή βία είναι φυσικά ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, η συγγραφέας όμως δε χρησιμοποιεί το βιβλίο της για να αναδείξει το πρόβλημα αυτό ή περάσει ένα μήνυμα. Οι χαρακτήρες της είναι κακογραμμένοι και επίπεδοι. Ο Τζακ αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Ρίχνει ξαφνικά το προσωπείο του "τέλειου τζέντλεμαν" και ανακοινώνει στην Γκρέις τι είναι αυτό που θέλει πραγματικά. Κάτι για το οποίο μας δίνει μια εντελώς επιφανειακή δικαιολογία, όπως επιφανειακή είναι και όλη του η παρουσία. Απ'την άλλη έχουμε την Γκρέις η οποία ήταν τόσο απελπισμένη να βρει άντρα που πήγε και παντρεύτηκε τον πρώτο τύπο που συμπεριφέρθηκε ευγενικά σε εκείνη και την αδερφή της μέσα σε ένα εξάμηνο. Απ' τη μια μας την παρουσιάζει ως τη γυναίκα που κατάφερε να προσληφθεί σε μια πολύ καλή δουλειά απλά με το λέγειν της και απ' την άλλη ως εντελώς αδύναμη. Γενικά, η συγγραφέας έχει καταφέρει να την κάνει τόσο αδιάφορη που δε σε νοιάζει καν αν θα καταφέρει να ξεφύγει από τον Τζακ. Όσο για την αδερφή της Γκρέις, τη Μίλι ήταν η μόνη ελπίδα να δώσει κάτι ενδιαφέρον στο βιβλίο. Δυστυχώς, αν και γνωρίζω ελάχιστα πράγματα για τα άτομα που πάσχουν από σύνδρομο ντάουν, ένιωθα ότι η συγγραφέας γνωρίζει ακόμα λιγότερα. Όσο εξελίσσεται η υπόθεση του βιβλίου, αντί να νιώθω πιο κλειστοφοβικά και ασφυκτικά, ένιωθα να κουράζομαι. Καταστάσεις επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, χωρίς όμως να εντείνονται. Το αντίθετο θα έλεγα. Και στο τέλος, εκεί που ελπίζεις ότι η πρωταγωνίστρια θα πάρει το αίμα της πίσω, όλα γίνονται βιαστικά, σα να τα ξεπέταξε η συγγραφέας στα γρήγορα. Οι τελευταίες σελίδες είναι και οι λιγότερο ρεαλιστικές του βιβλίου. Γενικά, δε νομίζω ότι θα δώσω άλλη ευκαιρία στην B. A. Paris

Γενικά μου αρέσει η Πάρις. Έτσι δεν με πτόησαν οι κακές κριτικές (παρόλο που ίσως θα έπρεπε, τελικά) και σίγουρα ποτέ δε θα διάβαζα ένα βιβλίο μόνο για να διαπιστώσω πόσο κακό είναι αυτό. Εντάξει, δεν είναι κακό. Απλώς αδέξιο στον χειρισμό των καταστάσεων και των προσώπων. Δεν θα το πρότεινα, ούτε όμως και θα απέτρεπα από κάποιον να το διαβάσει.

Τρομερά καθηλωτικο βιβλίο το οποίο το διαβάζεις και αυθημερόν. Προσωπικά, με έπιασε το ξημέρωμα μιας και δε μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω μέχρι να τελειώσει. Μια ιστορία που εξελίσσεται σε αρκετά γοργούς ρυθμούς. Ένα βιβλίο το οποίο πραγματικά διαβάζοντας το με αγχωσε αφάνταστα και σε αρκετά σημεία με έκανε να αποκτήσω αρκετές ταχυκαρδίες και να μου κόψει στην κυριολεξία την ανάσα λες και είμαι παρόν στην όλη ιστορία και ζω το κάθε δευτερόλεπτο ...

Μέτριο, απλώς.

Ένα μέτριο βιβλίο που δε θα σε ενθουσιάσει. Η ιστορία του καλή αλλά και λίγο μπερδεμένη. Υπάρχουν καλύτερα βιβλία στο είδος του.