Μελαγχολικό
Η γραφή της Brontë είναι απλώς μαγική. Με έντονο ρομαντικό και μελαγχολικό ύφος μας ταξιδεύει στην εποχή της, σε μια Αγγλία καθωσπρεπισμού, που δεν υπήρχε χώρος για το παραμικρό ελάττωμα, είτε αυτό αφορούσε την εμφάνιση είτε τα χρήματα. Μια εποχή τόσο μακρινή και ταυτόχρονα τόσο κοντινή μας. Ο λυρισμός ήταν έντονος, και σε συνάρτηση με την αφήγηση της Jane, μου προκαλούσε έντονα συναισθήματα. Συγκίνηση, θυμός, αγανάκτηση, αγάπη. Ζούσα ό,τι και η πρωταγωνίστρια χάρις την εξαιρετική γραφή της Charlotte. Είναι από τις λίγες φορές που παλαιό κείμενο καταφέρνει να με ενθουσιάσει. Δεν τα θεωρώ κατώτερα, σε καμία περίπτωση. Απλώς είμαι ένα παιδί του 21ου αιώνα που έχει μάθει σε μια ρεαλιστική γραφή και η θεατρικότητα του παρελθόντος μου ξενίζει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, η συγγραφέας δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, που ούτε που το κατάλαβα. Ήταν τόσο ρεαλιστικό και προσιτό!
Οι χαρακτήρες ήταν κλασική αναπαράσταση της εποχής – αναμενόμενο θα μου πείτε, αφού η συγγραφέας γράφει για την περίοδο της – και ο καθένας κουβαλάει τα θετικά και τα αρνητικά που απάρτιζαν την κοινωνία. Ρηχοί άνθρωποι που κρίνουν με βάση την εμφάνιση και το χρήμα, καλοσυνάτοι και πράοι που νοιάζονται για τους γύρω τους, νεαρά παιδιά που μπαίνουν στα καλούπια των γονιών τους προκειμένου να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που πιθανόν δεν τους ταιριάζει. Ένα από τα θετικά βιβλίων εποχής είναι και η προβολή τέτοιων αξιών, ώστε να μαθαίνουν οι νέοι. Τα μαθήματα ζωής άλλωστε είναι αρκετά και χάρηκα που η Brontë δίνει στον αναγνώστη να καταλάβει ότι τα συναισθήματα υπερισχύουν της εμφάνισης και των χρημάτων. Ακόμα κι αν δεν πίστευε στην ανωτερότητα της ψυχής, το βιβλίο το τονίζει, σε αντίθεση με τον Φρανκενστάιν που δυστυχώς η συγγραφέας κρίνει με βάση την εμφάνιση και την τάξη.