θα μπορούσαμε κάποτε- να διαβάσουμε το έργο του ποιητή χωρίς τα παραμορφωτικά δίοπτρα της σεφερολογίας- να αναζητήσουμε στον λόγο των ίδιων των κειμένων, και όχι στην παράφρασή τους, την οδό για την κατανόηση της σεφερικής ποιητικής- να απαλλαγούμε από εξιδανικεύσεις που αναφύονται όταν κριτική και φιλολογία αναλαμβάνουν, καταχρηστικά, το άχαρο έργο της επιγονικής διεκδίκησης- να μελετήσουμε την ποίηση στην αντινομική και αινιγματική συνάρτησή της με τον ιστορικό χρόνο και τον κοινωνικό τόπο- να αποτιμήσουμε την απήχηση της γενιάς του `30 στη διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας- να επαναφέρουμε, κατάλληλα αναθεωρημένες, τις έννοιες `ιδεολογία` και `αισθητική` στη θεωρητική προσέγγιση της λογοτεχνίας, για να μη λησμονήσουμε τη συνομιλία της με το `πραγματικό`- να διερευνήσουμε πώς επηρεάζει τη λογοτεχνική γραφή η ένταξή της στο εθνικό πολιτισμικό πρόταγμα και η επανασκηνοθέτηση του διαλόγου της με την παράδοσηθα μπορούσαμε κάποτε- να πούμε, παραφράζοντας λίγο τον Σεφέρη, ότι ο θάνατος του ποιητή είναι η συντέλεια μιας αέναης γέννησης: σε αυτά, και σε άλλα πολλά παρακείμενα, το ανά χείρας πόνημα, προσβλέπει και επενδύει· στις αβεβαιότητες του `θα μπορούσαμε` στήριξε τις αναζητήσεις του? γι` αυτό αποζητά τη συμμετοχή του αναγνώστη. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
