Σύνοψη βιβλίου
Η παράδοση του Ελληνισμού που εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη του 4ου αιώνα και εδραιώθηκε χάρη στην προστασία των αυτοκρατόρων, εξασφάλισε μια συνέχεια, μια μονιμότητα. Ο χριστιανισμός δέχεται ως απαραίτητη τη γνώση της αρχαίας παιδείας, για να `πολεμήσει` τους ειδωλολάτρες με τα ίδια τους τα όπλα, την οικειοποιείται. Έγινε στοιχείο ιστορικής συνέχειας, που εξασφαλίστηκε στα σχολεία με την εκπαίδευση. Η εκκλησία δεν αμφισβήτησε το νόημα και την αξία της παιδείας. Για την εκπαίδευση των παιδιών φρόντισαν τα μεγάλα μοναστήρια, καθώς και άτομα αυτοδίδακτα ή σπουδασμένα σε ιδιωτικούς δασκάλους. Σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης διδασκόταν η Ελληνική γλώσσα, οι κλασικοί συγγραφείς. Στα σχολεία των `ιερών γραμμάτων` και στα εγκυκλοπαιδικά παρατηρείται μια συνέχεια. Στην ανώτερη, όμως, εκπαίδευση δεν υπήρχε συνεχής παράδοση. Συνεχής παράδοση υπήρχε μόνο στη διδασκαλία του δικαίου `μέσα στη συντεχνία των νοταρίων`. Γενικά, το ιδεώδες του βυζαντινού ανθρώπου ήταν το ελληνοχριστιανικό, το οποίο φρόντισε να καλλιεργήσει η παιδεία του Βυζαντίου με τη σύγκλιση Ελληνικής και Χριστιανικής αγωγής, χάρη στη συμβολή των πατέρων της Εκκλησίας. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
