Τα βατράχια

Νομίζω ειναι ο μοναδικός Ελληνας συγγραφέας αστυνομικών που με κέρδισε. Πρώτα διάβασα το ΣΩΣΕ ΜΕ και μετά όλα τα υπόλοιπα

Ευκολοδιάβαστο, με γρήγορο ρυθμό! Μακριά από το Nordic!! Ωστόσο, κάποιες παρατηρήσεις: 1) Το όνομα Αμαρυλλίς που γίνεται Μαρία σε μια μικρή κοινωνία είναι μάλλον γνωστό σχεδόν σε όλους… 2) Γίνεται αναφορά σε έναν τοπικό βουλευτή. Μα ούτε μία κλήση; Από έναν υποτιθέμενο αστυνομικό, δημοσιογράφο; Και 3) Εν έτεινε 2010 που εκτυλίσσεται η ιστορία η κατάθεση ενός πενταψήφιος ποσού σε έναν λογαριασμό που γίνεται έτσι απλά- δεν αναφέρεται σε offshore κλπ- είναι ορατός αυτός που το καταθέτει… Και ασφαλώς το γνωρίζει ή μπορεί εύκολα να το βρει ο δ/ ντής ενός υποκαταστήματος…Ειδικά η τελευταία παρατήρηση ήταν κάτι που βγάζει μάτι…Λυπάμαι…

Είναι απο τα βιβλία που λες "Ας τσεκάρω λίγο το πρώτο κεφάλαιο" και ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να το διαβάζει κανονικά. Η πλοκή απλή, ένα έγκλημα που πρέπει να εξιχνιαστεί. Έλα όμως που δεν είναι τόσο απλό, στο μυαλό σου τρέχουν πάρα πολλοί ένοχοι και εκεί που λές "ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ", έρχεται και στα ανατρέπει όλα και είσαι πάλι στο μηδέν. Και στο τέλος κάνει ένα φοβερό plot twist και μένεις με το στόμα ανοιχτό. Οι χαρακτήρες τώρα. Και αναφέρομαι πρώτα στον αστυνόμο Καπετάνο, ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα που κουβαλάει πίσω του ένα χωρισμό, μια "βουτιά" στα επαγγελματικά του και ξαφνικά επιστρέφει απο τη βαρετή μέχρι τότε ζωή του για να λύσει μια δολοφονία. Όσον αφορά τους άλλους χαρακτήρες, ο καθένας έχει τα δικά του στοιχεία τα οποία τον κάνουν να ξεχωρίζει και να σου μένει στο μυαλό με ένα συγκεκριμένο επίθετο π.χ. ο σκληρός. Γενικά, είναι ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο, με γρήγορη πλοκή, πολλές εναλλαγές, όμορφα σκηνικά, ολοκληρωμένους χαρακτήρες (αν και θα ήθελα λίγα στοιχεία παραπάνω για το θύμα), αλλά δεν με πείραξε και ιδιαίτερα. Να σημειωθεί οτι στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν 3 υπέροχα διηγήματα. Ένα απο αυτά (Η δεξαμενή του Βαγγέλη Γιαννίση) με έκανε να κοιτάζω το βιβλίο για πέντε λεπτά χωρίς λόγο. Απλά με ανατρίχιασε.

Μια πολύ ωραία ιστορία , πλοκή ενδιαφέρουσα και πολύ καλή γραφή , ένα βιβλίο που συντροφεύει υπέροχα τον αναγνώστη .

Η υπόθεση του πρώτου βιβλίου τριγυρνάει γύρω από την δολοφονία μιας δεκατετράχρονης μαθήτριας που ανασύρεται νεκρή από τα παγωμένα νερά του Ευβο'ι'κού.Ο καπετάνος επέρχεται ως αστυνομικός και καλείτε να διαλευκάνει την δολοφονία αυτή.Ο Χρήστος δεν χάνει καιρό και πιάνει κατευθείαν δουλειά και έτσι καθώς ξετυλίγει αργά και σταθερά το νήμα της δολοφονίας της μικρής Ευθυμίας καλά κρυμμένα μυστικά κάνουν την εμφάνιση τους. Παράλληλα με την υπόθεση της δολοφονίας ο Δημήτρης μας εντάσσει σε μια δεύτερη ιστορία αρκετά χρόνια πριν.Δύο αδερφών του Δημήτρη και της Αμαρυλλίς που δεν τους συνδέει κανένας δεσμός αίματος.Και όμως ένα ένοχο μυστικό θα χωρίσει αλλά και θα ενώσει τις ψυχές τους. Δύο ιστορίες που στην αρχή και για αρκετά κεφάλαια δεν γίνετε η σύνδεση μεταξύ τους και όμως προς το τέλος ο Δημήτρης καταφέρνει με άψογο τρόπο να τις ενώσει και να τις κάνει μια. Το βιβλίο ξεκινάει με ένα καταπληκτικό,όμορφο μα και συνάμα με βαθύ νόημα ποίημα με τίτλο τα Βατράχια.Κάπως έτσι αποφάσισαν να μας παρουσιάσουν σε λίγες μόνο γραμμές τις σκέψεις και τα αισθήματα μιας δεκατετράχρονης μαθήτριας,της Ευθυμίας Ραφτοπούλου η Εύα Παυλίδου και ο Μάριος Καρακατσάνης. Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει και παρακολουθούμε το Καπετάνο να προσπαθεί να λύσει την υπόθεση δολοφονίας της μαθήτριας,μαζί του προσπαθεί και ο αναγνώστης μέσα από τα στοιχεία που διαβάζει να βάλει τα κομμάτια του παζλ στην σωστή σειρά και να βρει τον δολοφόνο.Η ιστορία ξετυλίγεται αργά και σταθερά χωρίς να αφήνει κενά και απορίες,ο συγγραφέας δεν φλυαρεί και δεν δίνει περιττές λεπτομέρειες έχει ένα στόχο και δεν παρεκκλίνει από αυτόν.Όμως είναι και πολύ έξυπνος ώστε να σε μπερδέψει να σε κάνει να χαθείς,να γυρνάς σελίδες μπρος πίσω για να βρεις τον δολοφόνο που με μεγάλη μαεστρία έχει κρύψει.Δε μπορεί λες,εδώ είναι τα στοιχεία αυτός είναι ο δολοφόνος και όμως εκεί που πιστεύεις ότι όλα τελείωσαν,κάνει την ανατροπή και στα φέρνει πάλι όλα τούμπα. Η αγωνία χτυπάει κόκκινο,η αδρεναλίνη αυξάνεται,ζεις την ιστορία στο πετσί σου και όταν πια η ιστορία φτάνει στο τέλος της ηρεμείς. Ο Χρήστος Καπετάνος είναι αστυνομικός και από ότι φαίνεται πολύ έντιμος αφού αυτή του η εντιμότητα του στερεί την δουλεία αλλά επανέρχεται δυναμικά όταν ο διευθυντής της αστυνομίας τον καλεί πίσω για να εξιχνιάσει μια δολοφονία.Παρόλο που έχει οικογενειακά προβλήματα και κάποιες φορές του ξυπνούν δυσάρεστες μνήμες από το παρελθόν δείχνει ότι δεν τον επηρεάζουν στην δουλεία του.Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει αυτό που κάνει και παθιάζεται πάνω στην δουλειά.Είναι επίμονος και δεν τον σταματάει τίποτα μέχρι να μάθει την αλήθεια.Ο καπετάνος είναι ένας ήρωας που γίνετε κατευθείαν συμπαθητικός από τον εκάστοτε αναγνώστη. Καθόλη την διάρκεια της ανάγνωσης μου είχα την αίσθηση ότι το βιβλίο που διάβαζα δεν ήταν από κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας αλλά από κάποιον πολύ ποιο έμπειρο πάνω σε αυτό το είδος.Από αυτό και μόνο κατάλαβα πόσο πολύ δούλεψε,έψαξε και διάβασε ώστε να μπει στην ψυχολογία ενός αστυνομικού,να περιγράψει με τόσο καλό τρόπο μια εξιχνίαση δολοφονίας βήμα βήμα μέχρι το τελικό αποτέλεσμα.Και εν τέλει να γράψει ένα άρτιο δομημένο βιβλίο που μπορεί να σταθεί άνετα ανάμεσα σε δυνατά ονόματα της αστυνομικής λογοτεχνίας.Τόσο καλή δουλειά έκανε.