Οι απόκληροι του Παρισιού και του Λονδίνου

Σε μόλις 47 χρόνια ζωής, ο George Orwell (αληθινό όνομα Eric Arthur Blair, 1903-1950), πρόλαβε να κάνει πάρα πολλά: διδάχθηκε γαλλικά από τον Aldous Huxley, γνώρισε τον μετέπειτα σπουδαίο ιστορικό/βυζαντινολόγο Steven Runciman, συνάντησε και κατάφερε να εξοργίσει τον Η.G. Wells, έναν συγγραφέα που θαύμαζε, γευμάτισε με τον Henry Miller που τον αποκάλεσε «ανόητο», παντρεύτηκε δύο φορές, υιοθέτησε ένα αγοράκι και πήρε μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο το 1936 – όπου τραυματίστηκε κιόλας σοβαρά στο λαιμό από βολή ελεύθερου σκοπευτή και επέστρεψε στην Αγγλία, απογοητευμένος, αφού ο ίδιος είχε στο νου του ότι υπερασπιζόταν τη Δημοκρατία και στο τέλος βρέθηκε μετέωρος ανάμεσα στον Φράνκο, τους Κομμουνιστές, τους Τροτσκιστές και τους σοσιαλιστές της Καταλονίας.

Δεν ήταν όμως αυτά που τον χαρακτήρισαν ως συγγραφέα…

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ο Οrwell αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, ενώ ζούσε φτωχικά, κάνοντας «λαϊκές» δουλειές, μακριά από τις ανέσεις της αστικής τάξης: αξιωματικός της Αυτοκρατορικής Αστυνομίας της Ινδίας, λαντζέρης στο Παρίσι, καθηγητής στο Δυτικό Λονδίνο, βοηθός βιβλιοπώλη στο Hampstead, θεριστής λυκίσκου στο Kent, δημοσιογράφος για λογαριασμό του BBC, Λοχίας της Εθνοφρουράς στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι εμπειρίες που απέκτησε από αυτές τις εργασίες επηρέασαν βαθύτατα το συγγραφικό του έργο, καθώς είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει τις καθημερινές συνήθειες της εργατικής τάξης, την οποία αγάπησε και βάλθηκε να υποστηρίζει σε όλη του τη ζωή - χαρακτηριστική ήταν η απόπειρά του το 1931 να συλληφθεί για μέθη και αντίσταση κατά της Αρχής, ώστε να βρεθεί ο ίδιος πίσω από τα σίδερα της φυλακής και να μην είναι αυτό απλά μία εικόνα από περιγραφές τρίτων.

Ενώ ακόμα διαμόρφωνε το προσωπικό του στυλ, δηλώνοντας ορκισμένος θαυμαστής των Σαίξπηρ, Ντίκενς, Φλομπέρ, Jonathan Swift, Jack London, Herman Melville, Mark Twain, Joseph Conrad & Rudyard Kipling, έγραψε το πρώτο του βιβλίο, “Οι Απόκληροι του Παρισιού και του Λονδίνου” το 1933: Πρακτικά είναι μία non fiction καταγραφή της ζωής του την τετραετία 1928-1932, πάντοτε μέσα από το πρίσμα αυτών που η ζωή αφήνει στο περιθώριο, των άτυχων, των άπορων, αυτών που καλούνται να βρουν νόημα σε μία ζωή γεμάτη στερήσεις, μικρές χαρές και πολλές λύπες…

Μπορεί να μην απέκτησε, στο πέρασμα του χρόνου, το εκτόπισμα των πιο γνωστών του έργων, πλην όμως έχει επηρεάσει πλήθος συγγραφέων που υιοθέτησαν την αυτοβιογραφική γραφή, με πιο τρανταχτό παράδειγμα τον Charles Bukowski.

Σίγουρα η ζωή σε αυτές τις δύο μεγαλουπόλεις έχει αλλάξει πολύ τα… 90 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε. Πλην όμως, καμία περιγραφή δεν φαντάζει ξεπερασμένη, καμία αναφορά δεν πέφτει στο κενό όσον αφορά το σημερινό αναγνώστη, κάθε σελίδα παραμένει συναρπαστική και αποκαλυπτική, καθώς δεν είναι τα τουριστικά αξιοθέατα αυτά που πρωταγωνιστούν, αλλά η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, αυτών που προσπαθούν να μη βουλιάξουν στην απελπισία και να διατηρήσουν την αισιοδοξία τους, είτε επιστρατεύοντας κυνισμό & ειρωνεία, είτε απλή, γνήσια καλοσύνη.

Αυτοί οι απόκληροι μπορεί να μην είναι απαραίτητα οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας – είναι όμως σίγουρα της διπλανής… γειτονιάς. Και, μέσα από αυτές τις σελίδες, μπορούμε να τους γνωρίσουμε, όπως τους αξίζει.