Η θεία Μπέμπα

«Η θεία Μπέμπα»… και μόνο που λες το όνομα γλυκαίνει το στόμα κι ευφραίνεται η ψυχή σου. Ένα πρωτότυπο, ευφυές, πνευματώδες, αισιόδοξο και συγκινητικό ευθυμογράφημα που θυμίζει παλαιά ταινία της Φίνος Φιλμς αλλά σε επεξεργασία Techicolor. Η ιστορία μας ταξιδεύει στο Ναύπλιο του 1930, σε ένα αρχοντικό όπου κατοικεί η μεγαλοαστή και πολύ ευκατάστατη οικογένεια του μεγαλοεμπόρου Βασίλη Ροδόπουλου και της συζύγου του Ελπινίκης. Στο αρχοντικό αυτό θα πιάσει σύντομα δουλειά ως οικονόμος τους σπιτιού η Μπέμπα, μια πανέξυπνη γυναίκα με μπρίο και εκρηκτικό ταπεραμέντο. Τίποτα δεν της ξεφεύγει της «λεγάμενης» και με τον απαράμιλλο τρόπο της καταφέρνει να σχολιάζει επί παντός επιστητού, σκορπώντας το γέλιο και την ευχαρίστηση. Η ιστορία ρέει γοργά μέσα από τη διήγηση της Μπέμπας. Για όλους έχει κάτι να πει, κάτι να κρίνει και κάτι κοροϊδέψει. Και μέσα από τα σχόλια της ξετυλίγεται μια πανέμορφη και ρομαντική ιστορία που μας πάει πίσω στα χρόνια της αθωότητας. Πραγματεύεται θέματα κοινωνικά, ιστορικά και πολιτισμικά της εποχής ενώ είναι πλούσιο σε συναισθήματα. Μάλιστα σε σχέση με το συναίσθημα, έχουμε μια διαρκή παλινδρόμηση από το πικρό και στενάχωρο στο γλυκό και αστείο, μια πρακτική που πιστεύω ότι διογκώνει το εκάστοτε συναίσθημα, αφού δεν το αφήνει να καταλαγιάσει και αμέσως έρχεται να πάρει τη θέση του το επόμενο. Άλλωστε όπως αναφέρει κι η ίδια η Μπέμπα «κάθε λύπη θέλει μια μπουκιά χαρά για συνοδεία». Όσον αφορά τη γραφή της κυρίας Μπαρακλή είναι εξαιρετική. Εκτίμησα ιδιαίτερα τη σοβαρότητα και το σεβασμό με τον οποίο προσέγγισε τα ιστορικά γεγονότα. Με μοναδική μαεστρία έστησε τις χιουμοριστικές σκηνές πάνω σε σωστό ιστορικό υπόβαθρο, χωρίς να «φθηναίνει» κανένα από τα δύο. Δεν είχε τύχει να διαβάσω ποτέ κάτι δικό της αλλά τώρα σίγουρα θα αναζητήσω και τα υπόλοιπα βιβλία της. Επίσης η ίδια η έκδοση ότι είναι εκπληκτική. Το εξώφυλλο ταιριάζει άψογα ενώ ο χρωματικός συνδυασμός υποστηρίζει το αίσθημα αισιοδοξίας και ολοκλήρωσης. Τι κι αν έχουν περάσει μέρες από τη στιγμή που το ολοκλήρωσα. Ακόμα το σκέφτομαι και το νοσταλγώ, όπως σκέφτομαι και νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που όλα ήταν απλά, ξεκάθαρα, αθώα και όμορφα. Όσοι είστε νοσταλγοί ή/και εραστές της ρομαντικής εποχής, είναι βέβαιο ότι η αξιολάτρευτη Θεία Μπέμπα θα σας κάνει να ξεχάσετε την ασχήμια της εποχής που ζούμε και θα χαρίσει ελπίδα και πολλά-πολλά χαμόγελα! Προτείνεται 100%!

Αστείο αριστούργημα διαβάζεται σε μία μέρα!!

Η θεία Μπέμπα δεν είναι απλά μια καλογραμμένη ιστορία με πολύ χιούμορ. Η θεία Μπέμπα είναι μια συμπαθέστατη "θεία" που η μοναξιά ωθεί στην οικεία Ροδόπουλου για να εργαστεί. Όσοι ζήσαμε αντίστοιχες θείες που είτε είχαν υπηρετικό προσωπικό, είτε οι ίδιες ήταν το υπηρετικό προσωπικό, δεν μπορεί να μη συγκινηθούμε - ή και να ταυτιστούμε, τρόπον τινά, με κάποιο από τα πρόσωπα της ιστορίας (είτε είναι η Αρίστη, είτε είναι ο Ντίνος, "το χρυσό μου"). Ωστόσο, κεντρικό πρόσωπο παραμένει ο "αφανής ήρωας", ήτοι η θεία Μπέμπα. Παράλληλα με τα όσα διαδραματίζονται στην οικεία Ροδόπουλου, η θεία Μπέμπα εξιστορεί την ιστορία της, μιλά για τα παιδιά της, που ζούνε πλέον μακριά, αλλά και τους γονείς της, που έχει χάσει πριν χρόνια. Μέσα στις δυσκολίες του πολέμου, ξέρει να εστιάζει σε σε όσα έχουν πράγματι αξία και όταν πληροφορείται πως ο Φωτάκης, ο φαρμακοποιός, πήγε στην Ιταλία σε Σανατόριο και όχι για μια κληρονομιά, όπως είπε, αρχίζει να του γράφει και να νιώθει μια κάποια εγγύτητα μεταξύ τους, όπως μόνο η απόσταση ξέρει. Η αποκάλυψη της δικής της ταυτότητας/ύπαρξης μέσα από το ημερολόγιο της Βαρβάρας θα ταράξει τα νερά και η Μπέμπα θα συνειδητοποιήσει πως διόλου τυχαία δε βρέθηκε να εργάζεται στο συγκεκριμένο σπίτι, παρά το ότι της ζητά ο Βασιλάκης να μείνει κρυφό. Ίσως να είναι η δειλία του που ωθεί τη. Μπέμπα να σκεφτεί πως "δεύτερη ζωή δεν έχει" και να αρχίσει τα ταξίδια με τον Φωτάκη, μετά την ανάρρωση και την επιστροφή του. Δεν είναι μόνο ο τρόπος γραφής, που θυμίζει προφορικό λόγο, που κάνει την Μπέμπα τόσο οικεία, όμως. Είναι και η ξεχωριστή οπτική της, καθώς σπάει πολλά στερεότυπα και με έναν μοναδικό τρόπο εστιάζει πάντα στην ομορφιά της ζωής - πράγμα που φαίνεται και με την υπέροχη προσφώνηση για τα εγγόνια της, τα "σπάνια". Το vintage μυθιστόρημα της Ι. Μπάρακλη είναι ανάλαφρο και γλυκό, ενώ μου θύμισε σκηνές και βιώματα της ξεχωριστής θείας της μητέρας μου, της Μπαμπέκας - που αν δε συνδύαζε παλτό, τσάντα, παπούτσι και ομπρέλα δεν έβγαινε απ'το σπίτι. Κι ας είχε χρόνια πια που δεν είχε την Αθανασία, την παραδουλεύτρα, μόνιμη στο σπίτι. Το αξιοσημείωτο (ας παραδειγματιστουμε με χάρη) είναι πως αμφότερες τη ζωή τους την έζησαν. Ένα feelgood μυθιστόρημα που ενώ φαίνεται απλοϊκό δεν είναι.