Η αηδονόπιτα

Ο Ζουργος με την γραφή του μιλάει μοναδικά στην ψυχή του αναγνώστη. Είναι ένα μοναδικό ιστορικό μυθιστόρημα περιπέτειας που σε γεμίζει εικόνες και μυρωδιές. Και δεν το αφήνεις απ’ το χέρι σου μέχρι την τελευταία σελίδα

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα εποχής είναι αυτό το βιβλίο που “μιλάει” μέσα στην ψυχή του αναγνώστη!! Τα μηνύματα, οι αξίες, οι ιδέες, που αναδεικνύονται σε αυτό το μυθιστόρημα με έχουν γεμίσει από συναισθήματα και τα λόγια μου φαίνονται φτωχά να σας τα περιγράψω. Το πρώτο που σε κερδίζει είναι η γραφή, μια γραφή που σφύζει από ποιητικότητα και ρέει με μια φυσικότητα που σε παρασέρνει. Το ιστορικό πλαίσιο του βιβλίου είναι τόσο καλά δουλεμένο και δοσμένο από τον συγγραφέα που νιώθεις ότι ταξιδεύεις νοερά σε έναν αλλοτινό κόσμο. Η δε παραστατικότητα των γεγονότων απίστευτα ζωντανή που τα συναισθήματα πηγάζουν αβίαστα και εναλλάσσονται, αγωνία, λύπη, χαρά, φόβος, ελπίδα, πείνα, απόγνωση, πίστη, φρίκη…… Το κομμάτι που αναφέρεται στο Μεσολόγγι απλά συγκλονιστικό, αφού τελείωσα το βιβλίο επέστρεψα να το ξαναδιαβάσω. Στην αρχή κάθε κεφαλαίου προσδιορίζεται ο χρόνος και ο τόπος (βοηθάει τον αναγνώστη), επίσης υπάρχει εναλλαγή τριτοπρόσωπης και πρωτοπρόσωπης αφήγησης (μου άρεσε πολύ), τα λογοπαίγνια της γλώσσας και η τόσο σωστή χρήση αυτής εξαιρετικά!! Οι Δαναοί ήταν εδώ στην αυλή της αρχόντισσας! Είχαν αφήσει ποιος ξέρει ποια λιβάδια του πολέμου και τώρα ήταν μαζεμένοι δίπλα σ’ ένα πηγάδι κάτω από το παραθύρι μου. Μιλούσαν δυνατά, έλεγαν ελληνικά του πολέμου με φωνήεντα κοφτερά σαν λάμες. Τα μακριά μουστάκια τους ήταν παχιά σαν τις ουρές των περιστεριών του κάστρου, που ανέβηκαν φοβισμένα ψηλά στις πολεμίστρες. Τ’ άρματά τους αφημένα ένας σωρός στη μέση της αυλής, μακρύκαννα τουφέκια, σπάθες γυριστές σαν τις περισπωμένες της γλώσσας τους Από την αρχή της αφήγησης γνωρίζουμε τον Γκάμπριελ, έναν νεαρό Αμερικανό φιλέλληνα που εγκαταλείπει την πατρίδα του για να έρθει στην Ελλάδα της επανάστασης του 1821. Θέλει να συνεισφέρει στον αγώνα των Ελλήνων αλλά και να φύγει μακριά από την Ελίζαμπεθ, τον μεγάλο και ανέφικτο έρωτά του. Ο Γκάμπριελ εκπροσωπεί όλους αυτούς τους φιλέλληνες που ήρθαν στην τότε επαναστατημένη Ελλάδα, αγαπώντας τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους και νομίζοντας ότι θα τα ανταμώσουν. Οι συνθήκες δύσκολες, οι καταστάσεις διαφορετικές από τις αναμενόμενες και κάποιοι επέστρεψαν άπραγοι, ενώ άλλοι σαν τον Γκάμπριελ έμειναν αγωνίστηκαν και αγαπήθηκαν από τους Έλληνες, ο Γκάμπριελ θα γίνει ο Γαβρiλης για τους Έλληνες που τόσο θαυμάζει! Τα βράδια τους ήταν χνώτα και λέξεις γύρω από το μαγκάλι. Οι γυναίκες κεντούσαν, οι παραγιοί έσπαζαν καρύδια κι αμύγδαλα κι ο γραμματικός τότε συνήθως έλυνε την σιωπή του και ξοφλούσε τον μισθό του αραδιάζοντας μύρια όσα. Τα νυχτέρια τους δεν είχαν παραμύθια και αινίγματα, πιο πολύ με σχολείο έμοιαζαν, με το δάσκαλο τους ψηλό και κοκαλιάρη να κρατάει ανοιχτά τα βιβλία του και να τους λέει πολλά και άλλα τόσα ατέλειωτα για το φωτισμό του Γένους. Συναρπαστική η περιήγηση του ξεκινάει από τη Βοστόνη στη Μεσόγειο και από την Νάξο στην Θεσσαλονίκη, τη Ρούμελη και το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Θα πολεμήσει γνωρίζοντας μεγάλες μορφές της επανάστασης!! Η παρουσίαση του Καραϊσκάκη, του λόρδου Μπάιρον γίνεται με ζωντανές και επιβλητικές εικόνες, επίσης με τον Ανώνυμο τον συγγραφέα της “Ελληνικής Νομαρχίας”, τον Ιωάννη Παπάφη, τον Κασομούλη. Ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στον αγώνα θα τον απογοητεύσει, όπως και θα αναρωτηθεί πολλές φορές ποια δημοκρατία θαύμασε. Θα γνωρίσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους αλλά η κινητήριος δύναμη της όλης πορείας του θα σταθεί η γνωριμία του με την Λαζαρiνα, την κεντρική γυναικεία φιγούρα του μυθιστορήματος. Επίσης παρούσα και η μυθολογική παράδοση, ενδεικτικά αναφέρω τον παραλληλισμό του Γκάμπριελ με τον Οδυσσέα και της Λαζαρίνας με την Πηνελόπη. Η Λαζαρiνα μέσα από ένα μακρύ οδοιπορικό στα χρόνια του πολέμου θα αποτελέσει τον έρωτα της ζωής του, μαζί θα “αναστήσουν” και θα μεγαλώσουν τρία παιδιά, όχι βιολογικά, παιδιά, αθώα θύματα του πολέμου, διαφορετικής εθνικότητας και θρησκείας. Μετά την επιστροφή στην πατρίδα του το 1826 μαζί με την Λαζαρίνα και τα τρία παιδιά τους ο συγγραφέας μας μεταφέρει κατευθείαν στο 1869, γράφοντας κατ’ εμέ έναν εντυπωσιακό επίλογο! Μαθαίνουμε μέσα σε αυτά τα 43 χρόνια την εξέλιξη της ζωής τους και την αποκάλυψη της αλήθειας που αφορά την άλλη γυναικεία φιγούρα του βιβλίου την Ελίζαμπεθ, στην οποία ήταν αφιερωμένες όλες οι ανεπiδοτες επιστολές του Γκάμπριελ. Η ζωή μου όλη είναι σαν το αλεύρι, φοβάμαι τον αέρα που θα μου το σκορπίσει κάποτε και τότε θα χαθώ στα ράμφη των περαστικών πουλιών και τις σταγόνες της βροχής... Με γοήτευσε ο λόγος του συγγραφέα, η χρήση της ελληνικής γλώσσας και η απόδοση της πλοκής!! Σπάνια θα θελήσω να ξαναδιαβάσω ένα βιβλίο γιατί όσο καλό και ενδιαφέρον να είναι υπάρχουν τόσα άλλα που επιθυμώ να διαβάσω που το καθιστά δύσκολο, αυτό όμως είναι ένα από τα βιβλία που σίγουρα θα με ταξιδέψει ξανά γιατί νιώθω ότι δεν έχω εισπράξει όλα αυτά που θα μπορούσα, είναι τέτοιος ο “πλούτος” που είναι αδύνατον με μια ανάγνωση. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω μια σοβαρή παράλειψη που είναι η μη ένδειξη με έναν αστερίσκο στις ιδιαίτερες λέξεις, οι οποίες αναφέρονται στο Γλωσσάρι που βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου και ανακάλυψα αφού το τελείωσα.

Αριστουργηματικό βιβλίο, γεμάτο λυρισμό, βαθύ συναίσθημα και αξίες διάχυτες σε όλες τις σελίδες. Όλο το αφήγημα διαπερνάται από την ανυπέρβλητη δύναμη του έρωτα, που μετουσιώνει τα πάντα σε ελευθερία.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την περίοδο του 1821 και αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του συγγραφέα. Εξαιρετική γραφή αν και οι λεπτομέρειες προκαλούν κάποιες φορές κόπωση στον αναγνώστη.

Ένα ευανάγνωστο ιστορικό μυθιστόρημα στα χρόνια της εθνικής παλιγγενεσίας, όπου ο κεντρικός ήρωας αποφασίζει, να περιπλανηθεί στην εμπόλεμη Ελλάδα του 1821, ερχόμενος από την Αμερική, μόνο και μόνο για να λυτρωθεί από τα δεσμά ενός μεγάλου ερωτά. Καλογραμμένο, με ωραίες περιγραφές, ιστορικές αναφορές και εσωτερικές αναζητήσεις,κατατάσσεται στα πολύ δυνατά ιστορικά μυθιστορήματα..