Ιδανικό για να γνωρίσετε το είδος
Μια αξιόλογη συλλογή που θα αγαπήσουν οι λάτρεις του είδους και μια πολύ καλή εισαγωγή για κάθε αναγνώστη που θέλει να γνωρίσει το είδος.
Είχα την τύχη να βρω το δεύτερο τόμο της συλλογής στην πρωτότυπη έκδοση του 1976. Έτσι, από τη μια μπόρεσα να θαυμάσω το υπέροχο εξώφυλλο της Γιώτας Καλλιακμάνη και από την άλλη να συγκρίνω ποιοτικά τις δύο εκδόσεις.
Ξεκινώντας λοιπόν από αυτό, να πω ότι η καινούργια έκδοση είναι μακράνωκαλύτερη, όπως ήταν αναμενόμενο. Πολύ πιο προσεγμένη σε όλα της. Αλλά αν είστε συλλέκτες, τότε αξίζει να βρείτε τη σειρά στο πρωτότυπο.
Πάμε τώρα στα σημαντικά. Αυτές οι ιστορίες με άγγιξαν με διαφορετικό τρόπο από τις ιστορίες του πρώτου βιβλίου. Αν και το πρώτο είχε μεγάλες δώσεις φαντασίας, ο δεύτερος τόμος φέρνει στο προσκήνιο κοινωνικούς προβληματισμούς μέσα από την οπτική της επιστημονικής φαντασίας και θέτει προβληματισμούς στον αναγνώστη.
Αυτή τη φορά θέλω να σας πω λίγα λόγια για κάποιες απ' τις ιστορίες που ξεχώρισα. Όλες οι ιστορίες μου άρεσαν πολύ, αλλά αυτές πιστεύω ότι αξίζει να τις διαβάσετε ακόμα κι αν η επιστημονική φαντασία σας αφήνει παγερά αδιάφορους.
Στο Λουλούδια για τον Άλγκερνον πρωταγωνιστεί ένας άντρας 37 ετών με νοητικές δυσκολίες και βλέπουμε την εξέλιξή του όταν έπειτα από μια επέμβαση αρχίζει και ξεπερνά αυτό το πρόβλημα. Αυτή η ιστορία με άγγιξε περισσότερο συναισθηματικά γιατί ήταν απίστευτα επίπονη σε πολλά σημεία, με δυνατότερη τη στιγμή που ο Τσάρλι καταλαβαίνει το πως τον βλέπουν οι γύρω του. Ακόμα κι αν δεν αποφασίσετε να διαβάσετε αυτό τον τόμο, ψάξτε να βρείτε αυτή την ιστορία. Είχε βγει στα Ελληνικά από τον Κέδρο το 1996, αλλά πλέον θεωρείται εξαντλημένο, αλλά ίσως το πετύχετε σε κάποιο παζάρι. Έχει επίσης μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη τουλάχιστον 3 φορές.
Το Πέρα από την τρέλα και Η συμφορά του Μίδα μας δείχνουν δύο κοινωνίες που λειτουργούν αντίθετα από τη δική μας. Στο πρώτο η σχιζοφρένεια θεωρείται φυσιολογική και όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο εαυτούς ενώ στο δεύτερο οι άνθρωποι έχουν εξαναγκαστεί στον υπερκαταναλωτισμό με αποτέλεσμα η λιτότητα και η φτώχεια να είναι αυτά που πρέπει να κατακτήσει κάνεις για να θεωρείται πετυχημένος στη ζωή.
Ο Άνθρωπος-π είναι το διήγημα που με δίχασε περισσότερο απ' όλα. Ο τρόπος που είναι γραμμένο μου άρεσε πάρα πάρα πολύ, αλλά τα μηνύματα που περνάει μέσα από την ιστορία του είναι προβληματικά. Υποτίθεται ότι ο πρωταγωνιστής έχει μια ιδιαιτερότητα η οποία τον αναγκάζει να εξισορροπεί τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Θα περίμενε κανείς ο Αβραάμ να πρέπει να κάνει τόσες καλές πράξεις που θα ήταν αδύνατο για έναν άνθρωπο. Κι όμως ο συγγραφέας φαίνεται να έχει την άποψη ότι αυτό που λείπει από τον κόσμο είναι η βία. Ή τουλάχιστον προτιμά να εστιάσει σε αυτό, αφού ο Αβραάμ μιλάει συνεχώς για όλες τις φορές που αναγκάστηκε και θα αναγκαστεί να δράσει με βάναυσο τρόπο επειδή κάποιος έκανε κάτι από αγάπη. Για να μη μιλήσουμε για το σεξισμό που κυριαρχεί στο συγκεκριμένο κείμενο. Ο λόγος που πιστεύω ότι πρέπει να διαβαστεί είναι η εκκεντρικότητα του τρόπου γραφής που σίγουρα θα ξένιζε πολλούς αναγνώστες και ίσως να το απέρριπταν μόνο και μόνο γι'αυτο.
Και σε αυτό τον τόμο, λοιπόν, ανακάλυψα συγγραφείς ότι δε γνώριζα, κανέναν εκτός από τον Philip Dick δηλαδή. Κάποιοι Απού αυτούς έχουν ασχοληθεί ελάχιστα με την επιστημονική φαντασία ή τη συγγραφή γενικότερα, όμως θα ψάξω σίγουρα και άλλες δουλειές τους.