Του ανέμου τα σείστρα

BLACK THEATER PRAGUE

Μυήθηκα στην κοσμογονική ομορφιά, ναι!
την άγγιξαν σαστισμένα τα μάτια μου
από την τολμηρή δίχρωμη σμίλεψή της.
Μόνο στο άσπρο και μαύρο-
αδιάφορη ακόμη για τις ενδιάμεσες αποχρώσεις.
Είδα σε πηχτό σκοτάδι πάλλευκα ν'ανοίγουν
δυο νούφαρα τα πέταλα τους
δυο γλάροι ρομφαίες τα φτερά τους

δύο χορευτών τ' απόκοσμα κορμιά (φαντάσματα θαρρώ)
πάλλευκα να σβήνουν της αβύσσου το κατράμι
δυο εραστών το τρυφερό άγγιγμα
το μαύρο να γκρεμίζει σε λευκό πηγάδι

πάλλευκες, είδα, της σιωπής δονήσεις
στης νύχτας το ατάραχο σκοτάδι.

Τι άλλο να είναι τάχα η απόλυτη ομορφιά;

ΥΓ.: Ίσως γι' αυτό πάντα μας μάγευαν
των γαλαξιών τα λευκά πούπουλα
απλωμένα στον νυχτόεντα ουρανό.
Το γάλα του Θεού, μας έλεγαν.

Πράγα 2001