Αργός σίδηρος

Ήμουν σκακιστής στην πλατεία Γιούνιον. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτό έκανα, ήταν αν θέλετε το επάγγελμά μου προτού φύγω από τη Γη. Συνήθιζα να μένω εκεί για ώρες, παρακινούσα τους περαστικούς να κάτσουν για μια παρτίδα. Στον βιαστικό που ψιθύριζε ότι δεν ήξερε καλό σκάκι έλεγα: «Σε δέκα λεπτά θα είσαι τουλάχιστον δυο φορές καλύτερος απ’ όσο είσαι τώρα, άμα δεν γίνεις, ας μου πάρουν τη σκακιέρα για πάντα». Δεν το έκανα για τα λεφτά, λεφτά είχα.

Τη μέρα που με πυροβόλησαν κόντευα τα εξήντα έξι· τώρα είμαι στα είκοσι εννιά. Από τους λίγους μήνες που μου έχουν απομείνει στη Μικρή Ζωή σκοπεύω να περάσω τον τελευταίο σε μια πλατεία όμοια με τη Γιούνιον: στην Τρίνες ή στη Σιέκλε. Το ξέρω ότι με ψάχνουν, με κάθε μέσο από ό,τι καταλαβαίνω, σκέφτομαι όμως πως καθισμένος κάπου έξω με μια σκακιέρα μπροστά μου θα κρυφτώ ίσως καλά κάτω από τη μύτη τους. Πόσο θα μου άρεσε να ξεγελάσω για μια τελευταία φορά αυτούς που μας εξαπάτησαν τόσο ξεδιάντροπα!

(Απόσπασμα από το βιβλίο)