Αβελάρδος και Ελοΐζα

Επιστρέφουμε 900 χρόνια πριν, στη Γαλλία του 12ου αιώνα, σε μία θεοκρατική εποχή, που όλα περιστρέφονται γύρω από τους κανόνες της χριστιανικής θρησκείας και οποιαδήποτε "αιρετική επιστήμη" ή "αμαρτωλή ηδονή" εμφανίζεται, διώκεται από την Εκκλησία. Στο μυθικό έρωτα του Αβελάρδου και της Ελοΐζας εντοπίζουμε και τα δύο..
Εκείνος γύρω στα 40, φιλόσοφος και θεολόγος, με ανήσυχο πνεύμα, διδάσκει την έλλογη σκέψη, την ελεύθερη διαλεκτική και καλλιεργεί στο μυαλό και στην ψυχή των μαθητών του την αμφιβολία· Εκείνη, περίπου 15, ανιψιά του εφημέριου Φλιμπέρ, εξαιρετικά μορφωμένη και προικισμένη πνευματικά για κοπέλα της εποχής της, διψούσε να μάθει ακόμα περισσότερα· Δάσκαλος και μαθήτρια επικίνδυνο δίδυμο·
Πρώτα καλλιεργήθηκε η πνευματική επαφή, αμέσως μετά άνθισε ένας μεγάλος έρωτας και στη συνέχεια ήρθε η καταστροφή. Η Ελοΐζα μένει έγκυος και ξεσπά μεγάλο σκάνδαλο στην άκαμπτη κοινωνία που ζούσαν. Παρ' όλα αυτά παντρεύονται κρυφά, όμως ο Φλιμπέρ θα τιμωρήσει τον Αβελάρδο με ευνουχισμό –πράξη που αποδίδεται σκηνικά με εξαιρετικό τρόπο-. Ο ταπεινωμένος μαχητής Αβελάρδος , καταφεύγει στο μοναστήρι του Σεν Ντενί και υποχρεώνει την Ελοΐζα να γίνει κι εκείνη μοναχή. Οι δύο πρώην εραστές, που ζουν σε χωριστά μοναστήρια για 20 χρόνια, επικοινωνώντας μόνο μέσω επιστολών, συναντιούνται μία μοναδική φορά, ως "πνευματικοί συνοδοιπόροι" πλέον. Η Εκκλησία καταδικάζει τον Αβελάρδο ως αιρετικό, καίει τις πραγματείες του και ο ίδιος πεθαίνει. Η Ελοΐζα όμως ζει ακόμη 20 χρόνια. Η τελευταία επιθυμία της ήταν να θαφτεί με τον αγαπημένο της, παράκληση που εισακούστηκε 700 χρόνια μετά τον θάνατό τους, όταν η Ιωσηφίνα Βοναπάρτη, σύζυγος του Ναπολέοντα, συγκινημένη από την ιστορία τους, σύμφωνα με μία εκδοχή, μετέφερε τα οστά τους σε κοινό τάφο στο Κοιμητήριο του Père Lachaise... (Πηγή: culturenow.gr)

ΣΚΗΝΗ 15
Μετά τον ευνουχισμό. Νύχτα.

1 Έχουν περάσει 3 μέρες. Οκτώβριος ο μήνας.
Χρόνος, η νύχτα. Φυσάει βοριάς.
2 Οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδούς αντί οδόντος.
Έπρεπε να τιμωρηθώ. Κάναμε πράξεις αναίσχυντες.
Και οι αναίσχυντες πράξεις πάντα οδηγούν σε άλλες, χειρότερες. Έπρεπε να τιμωρηθώ...
Και με τιμώρησαν εκεί που έπρεπε.
Δεν έχω πιά πρόσωπο, δεν είμαι άντρας,
δεν είμαι δάσκαλος, δεν είμαι σύζυγος,
δεν είμαι φίλος, δεν είμαι εραστής.
Με έκαναν έναν που δεν είναι τίποτε...
Έναν χωρίς πρόσωπο.