Πειθώ

"Πιστεύω ότι η μεγάλη ατυχία της ποίησης είναι ότι σπάνια την απολαμβάνουν με ασφάλεια όσοι μπορούν να την απολαύσουν πλήρως"... Το ότι η Jane Austen είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας στην οποία έχω αφιερώσει ώρες ακαδημαϊκές, πτυχιακή και μεγάλο μέρος της ψυχικής μου διάθεσης είναι γνωστό νομίζω πλέον. Ότι έχει καταστρέψει δια παντώς την εικόνα των ανδρών γιατί κανείς δεν είναι Mr. Darcy (ή Mr. Frederick Wentworth εν προκειμένω) είναι γνωστό επίσης. Ωστόσο, ύστερα από ένα reading slump που κράτησε καιρό -περίπου ένα εφτάμηνο-, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω με καλύτερο βιβλίο. Γιατί η Austen δεν είναι ρομαντική -μόνο. Είναι βαθειά αυτοσαρκαστική, επικριτική ( judgemental που λεν και στο χωριό μου) και κουνάει το δάχτυλο σε όσους θεωρούν ότι όντας κοινωνικά συνεπείς αλλά προσωπικά ασυνεπείς -γιατί έτσι πρέπει: aka tradition is bullying from dead people - θα έχουν μια ζωή που αξίζει τον κόπο. Κι επειδή η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, ορίστε μια συγγραφέας που το 1817 έγραψε πριν από μας, για μας. Carpe Diem και διαβάστε Jane Austen. Η Αρχή είναι ίδια. "...he repeated the various lines which imaged a broken heart, or a mind destroyed by wretchedness, and looked so entirely as if he meant to be understood...she thought it was the misfortune of poetry, to be seldom safely enjoyed by those who enjoyed it completely; and that the strong feelings which alone could estimate it truly, were the very feelings which ought to taste it but sparingly." Το θέμα του βιβλίου γνωστό: H Άννα Έλιοτ ζει στο ασφυκτικό περιβάλλον της αγγλικής επαρχίας, οχτώ χρόνια μετά την ακύρωση του αρραβώνα της με τον Γουέντγουορθ επειδή ο πατέρας της θεωρούσε ότι δεν ήταν αντάξιος της κοινωνικής της θέσης.Όταν όμως αυτός θα επιστρέψει στη ζωή της ως πλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού θα πρέπει να βάλουν στην άκρη την υπερηφάνεια, τον εγωισμό και τις κοινωνικές προκαταλήψεις, δεχόμενοι το δικαίωμα για μια δευτερη ευκαιρία. (Υπόγεια ειρωνία, εσωτερικός μονόλογος, έντονη κοινωνική κριτική, ακρίβεια στην περιγραφή των συναισθημάτων - όχι, δεν είναι αμιγώς μια ιστορία αγάπης. Μάλλον λεπτομερής καταγραφή μιας κοινωνίας που δυστυχεί.)