Το κορίτσι του Μπρούκλιν

«Το κορίτσι του Μπρούκλιν» λοιπόν… ένα ακόμα βιβλίο του αγαπημένου Guillaume Musso. Ωστόσο, σε αντίθεση με το «Ένα διαμέρισμα στο Παρίσι», όχι από τα προτεινόμενά μου. Εδώ, έχουμε ένα ταξίδι Γαλλία-Αμερική με την ιστορία να εκτυλίσσεται κατά το ήμισυ στις ΗΠΑ. Δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον εδώ. Ποιος ο λόγος να διαβάζω ευρωπαϊκή λογοτεχνία αν είναι να βιώσω σκηνές Χόλυγουντ; Ακαδημαϊκό το ερώτημα φυσικά και δεν περιμένει απάντηση. «Το κορίτσι του Μπρούκλιν» είναι για μένα ένα μέτριο μυθιστόρημα, το οποίο δε μπορώ να χαρακτηρίσω αμιγώς αστυνομικό, μιας και μεγάλο του κομμάτι το απασχόλησε το ρομαντικό στοιχείο κι η προσωπική ιστορία του πρωταγωνιστή. Τίποτα το ιδιαίτερο ή το πολύ ενδιαφέρον δηλαδή. Από τις ιστορίες που προσωπικά θα προτιμούσα να έχουν μείνει στο συρτάρι του συγγραφέα, τουλάχιστον μέχρι να βρει τον τρόπο να τη βελτιώσει. Διαβάζεται πανεύκολα βέβαια, σα νεράκι κι είχε ένα άκρως ανατρεπτικό τέλος, το οποίο για να είμαι ειλικρινής, δεν το είδα να έρχεται ποτέ. Ωστόσο είναι από τα βιβλία που, αν δεν ήταν του Musso, σίγουρα θα το είχα αφήσει στην άκρη. Θεωρώ ότι η ιστορία που πραγματεύεται σε αυτό του το βιβλίο ο Musso δεν είναι σωστά δομημένη. Ήθελε να πει πολλά πράγματα αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν χαοτικό, με πολλά κλισσέ και δεν τον δικαίωσε. Αρκετά σημαντικά γεγονότα αποκαλύφθηκαν πρόωρα, ενώ ήταν αρκετά προβλέψιμη η εξέλιξη πλην του τέλους που όπως προείπα, με εξέπληξε. Έχετε διαβάσει τη ρήση του Τσέχοφ ότι «εάν σε ένα βιβλίο αναφέρεται κάτι τότε δεν είναι τυχαίο»; Δηλαδή για παράδειγμα, εάν υπάρχει ένα μαχαίρι καρφωμένο πάνω σε ένα τραπέζι και γίνεται αναφορά σε αυτό, το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα χρησιμοποιηθεί. Την πρακτική αυτή ο Musso τη χρησιμοποίησε πολλάκις και μάλιστα με το ίδιο αντικείμενο, με αποτέλεσμα όταν έσκασε η αλήθεια να μην κάνει καθόλου «θόρυβο». Οι χαρακτήρες επίσης… δε μου άρεσαν. Ένας ερωτοχτυπημένος τύπος που τα έκανε μαντάρα με την κοπέλα του και τώρα τρέχει και δε φτάνει κι ένας ολίγον παρανοϊκός πρώην μπάτσος που «φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν». Δε μπόρεσα να ταυτιστώ με κανέναν ή έστω να συμπονέσω κάποιον. Ούτε καν να εκνευριστώ βρε αδελφέ με κάποιον από αυτούς. Τίποτα… Νάδα! Μηδέν συναίσθημα. Υπάρχουν κι άλλα πολλά θέματα για τα οποία θα ήθελα να σας μιλήσω, ώστε να μπορέσω να τεκμηριώσω πλήρως τη γνώμη μου, αλλά τα περισσότερα από αυτά αποτελούν σπόιλερ, οπότε λέω να το αποφύγω. Πιστεύω ότι το κεντρικό νόημα το πιάσατε. Εν κατακλείδι το βιβλίο διαθέτει πολλά από τα χαρακτηριστικά που αγαπώ στη γραφή του Musso, όπως την ταξιδιάρικη και παιχνιδιάρικη διάθεση, το επιμελώς ατημέλητο ύφος κτλ. το απροσδόκητο τέλος, ωστόσο για μένα δεν πέτυχε το στόχο του. Φυσικά το προτείνω μόνο σε όσους αγαπούν τo συγγραφέα και παρακολουθούν την πορεία του. Για τους υπόλοιπους σας προτείνω να ξεκινήσετε με τα βιβλία που ανέφερα νωρίτερα, στην άποψή μου για το «Ένα διαμέρισμα στο Παρίσι». Προσωπικά συνεχίζω να τον ακολουθώ γιατί δεν παύει να είναι ένας από τους αγαπημένους μου Γάλλους. Επόμενο ταξίδι «Η μυστική ζωή των συγγραφέων».

Πολύ ωραίο βιβλίο μου αρέσει πολύ ο συγγραφέας έχω διαβάσει πολλά βιβλία του αξίζει και το χρόνο και τα λεφτά του