Τα βιβλία του αίματος 2

Ο δεύτερος τόμος των Βιβλίων του αίματος βαδίζει στα ίδια μονοπάτια θανάτου που χάραξε ο πρώτος τόμος της σειράς. Ο Clive Barker κατορθώνει με επιτυχία να συνδυάσει τους πιο αποκρουστικούς φόβους των αναγνωστών με ειδεχθή πλάσματα που μόνο ελάχιστοι έχουν την πνευματική ικανότητα να συλλάβουν. Οι πέντε ιστορίες, τα πέντε αυτά παραδοξολογήματα, που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο προκαλούν αναμφισβήτητα σοκ, ναυτία και τρόμο. Πρόκειται για έναν εορτασμό της διαστροφής, για ένα καρναβάλι τεράτων στο οποίο ο αναγνώστης σε καμία περίπτωση δεν νιώθει ασφαλής. Η εικονολογική γλώσσα του Barker, το γκροτέσκο στοιχείο και η ευφυΐα της ειρωνείας του προσφέρουν μία εικονογραφία του παράδοξου και του διαστροφικού.

Ο Barker δεν γράφει για να καθησυχάσει τον αναγνώστη. Κάθε άλλο. Ο συγγραφέας σε πιάνει από το χέρι, σου κλείνει τα μάτια και σε ρίχνει, αβοήθητο, μέσα στην κόλαση των παράλογων, εικονικών μεταφορών του, ενώ σε αφήνει να παλέψεις μόνος σου. Το είδος του τρόμου που γράφει έχει σκοπό να σκίσει το πέπλο του μυστηρίου και να αποδομήσει κάθε πτυχή της πραγματικότητας. Οι ιστορίες του μεταποιούν τους συμβατικούς συναισθηματισμούς και φέρνουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με μία μοναδικά διαφορετική θέαση του κόσμου και της πραγματικότητας, προβάλλοντας το πλέγμα σχέσεων που αναπτύσσεται ανάμεσα στην επιθυμία και τον φόβο. Ο Barker δημιουργεί ένα απόλυτα πιστευτό μυθολογικό σύμπαν στο οποίο κατοικεί —και κυριαρχεί— το τερατώδες. Αν κάτι υπόσχεται ο συγγραφέας, αυτό είναι ένας διαρκής, επικίνδυνος μετεωρισμός του αναγνώστη μεταξύ κανονικότητας και παραλογισμού, μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού, ένας μετεωρισμός που υπονομεύει τις κοινωνικές νόρμες παρουσιάζοντας, τελικά, πιθανές, διαφορετικές πραγματικότητες.

Νομίζω ότι ο Clive Barker είναι τόσο καλός που με αφήνει κυριολεκτικά άφωνο. — Stephen King