Θα το μπορούσε, λοιπόν, ο κόσμος τούτος, κι ο άλλος κι ο παράλλος, κτιστός μαθές και άκτιστος, ακέριος να χωρέσει μες σ’ έντεκα λεξούλες… Αφού, όπως είπε ένας σοφός, χωρά σε μια σελίδα, γιατί να μη χωρά και σ’ έντεκα λέξεις; Σ’ εκατό;… Σε τρεις;…
Για παράδειγμα: Σε παίρνει χελιδόνι σε πάει στον ουρανό· κόβεις εκεί τριαντάφυλλο, στο χώμα το φυτεύεις. Το θέρος σου εμπιστεύεσαι σ’ ένα της λεύκας φύλλο μεσημβρινό, κι απάνω του τ’ αφήνεις με άμμο, αέρα, θάλασσα, κοχύλια και πετρούλες – σ’ αυτό το χάρτινο κουτί από γάλα τα μαζέψατε. Με όλα ετούτα ζεις τον κόσμο, τον χρόνο σου που πλέον διαρκεί...
Κι άσ’ τα ρολόγια στην αδιάφορη ησυχία τους, γρυ δε σκαμπάζουνε ετούτα από χρόνο αληθινό…
DIMITRIS
DIMITRIS