Ο χορός των νεκρών

Η τρίτη ιστορία του Άντερς Οικονομίδη επάξια τον τοποθετεί στο πάνθεον των επιθεωρητών της νουάρ λογοτεχνίας. Ενας Γιαννίσης Βαγγέλης πιο ώριμος,  πιο συγκροτημένος καταφέρνει για ακόμα μια φορά να μας ενθουσιάσει. Ο συγγραφέας βασίζει την πλοκή του βιβλίου του σε ενα λεπτό και ευαίσθητο θέμα , αυτό της παιδεραστίας και σαν νευροχειρουργός χρησιμοποιεί την πένα του με απόλυτη δεξιοτεχνία και ακρίβεια ,παρουσιάζοντας το με σεβασμό απέναντι στον αναγνώστη αλλα συγχρόνως κρατώντας το ενδιαφέρον του αμείωτο... Η εγχείρησις πέτυχε,  ο ασθενής θα ζήσει!!!! Χωρίς περιττές λεπτομέρειες , χωρις περιττούς χαρακτηρισμούς και ελλείψει περιγραφικών σκηνών καταφέρνει να αποδώσει στο μέγιστο το συναίσθημα , το μυστήριο και το σκοτεινό κλίμα του βιβλίου. Δίνει περισσότερο βάρος στους χαρακτήρες του βιβλίου ,  γνωρίζουμε καλύτερα τον Άντερς και μας κάνει να συμπάσχουμε με το δραμα του . ΣΤΑ ✅ ➕  Οικογενειακά μυστικά του πρωταγωνιστή έρχονται στην επιφάνεια και η πλοκή του βιβλίου αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον. ➕ Η γραφή του συγγραφέα πυροδοτεί την αγωνία του αναγνώστη . ➕ Δομεί δίνοντας χώρο και χρόνο στις προσωπικότητες των δευτεραγωνιστών . ➕ Μυστήριο,  αγωνία και ανατροπές στο κόκκινο. ΣΤΑ ❌ ➖Δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν αρνητικά σημεία .... Προσωπικά στενοχωρήθηκα για την εξέλιξη του χαρακτήρα ενός πρωταγωνιστή που αγαπούσα........

Το βιβλίο πραγματεύεται ένα σκληρό θέμα, τη παιδεραστία, και στο οποίο περιγράφονται διάφορες σκηνές, οι οποίες είναι αρκετά αηδιαστικές αν προσπαθήσεις να τις κάνεις εικόνα. Τελειώνοντας το βιβλίο, είμαι πλήρως πεπεισμένη ότι ο χειρότερος εγκληματίας στον κόσμο είναι ένας παιδεραστής, αλλά και αυτός που εμπλέκεται με το trafficking των παιδιών και για μένα τους αξίζει η χειρότερη δυνατή τιμωρία, και ίσως και ο θάνατος. Στο βιβλίο μαθαίνουμε πολλά πράγματα για τη ζωή του Άντερς από όταν ήταν μικρός και φυσικά μυστικά της οικογένειάς του. Μετά από τα συμβάντα του δεύτερου βιβλίου (Το Κάστρο), ο Άντερς προσπαθεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ζωής του ως σύζυγος, πατέρας και αστυνομικός. Εμφανίζεται πιο συμπαθητικός από τα προηγούμενα βιβλία προς τον αναγνώστη. Ο Σαμαήλ, παρόλο που είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος, μπορεί κανείς να τον κατανοήσει, αλλά και να συμπάσχει μαζί του, με αποτέλεσμα να τον συμπαθήσει ο αναγνώστης έως ένα σημείο και να καταλάβει πλήρως τα κίνητρά του. Σε γενικές γραμμές, το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ - όχι ότι περίμενα κάτι διαφορετικό, μιας και ο Βαγγέλης δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ - ειδικά από τη μέση και μετά, είχε ανατροπές, αγωνία, ίσως όχι το happy ending που περίμενα, αλλά παρόλα αυτά δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή, τα μικρά κεφάλαια το κάνει ακόμα πιο ελκυστικό προς εμένα, μιας και λατρεύω τα μικρά κεφάλαια, με αποτέλεσμα να μη θες και να το αφήσεις από τα χέρια σου. Η γραφή του Βαγγέλη πολύ καλή και με κάθε βιβλίο γίνεται ακόμα καλύτερη. Ανυπομονώ να διαβάσω και τις επόμενες περιπέτειες του Άντερς!! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!

Ο «Χορός των Νεκρών»… ή μήπως ο σκοτεινός χορός μεταξύ ψυχών βρόμικων και διεστραμμένων, ψυχών που έχασαν την αυτοκυριαρχία τους πριν καν καταλήξουν στο χώμα..;; Ναι, ο «Χορός των Νεκρών» του Βαγγέλη Γιαννίση, είναι αυτό ακριβώς και άλλα πολλά. Κι αν με ρωτούσατε πριν λίγο καιρό θα έλεγα πως, δεν γίνεται την ατμόσφαιρα των σκανδιναβικών αστυνομικών βιβλίων, να την αποτυπώσει επάξια κάποιος Έλληνας συγγραφέας. Ως τη μέρα που διάβασα το «Κάστρο» του. Μου άρεσε πολύ και διάβασα και τον «Χορό των Νεκρών» για να το επιβεβαιώσω και, σας λέω με σιγουριά πως, αν δεν ήταν ελληνικό το όνομα του συγγραφέα, θα ψάχναμε ανάμεσα στους σκανδιναβούς για το ποιος το έγραψε. Στο Έρεμπρο τώρα και τα όσα συνέβησαν εκεί με έκαναν να θυμώσω. Ένα κύκλωμα παιδεραστίας αποκαλύπτεται έπειτα από την ανακάλυψη του πτώματος ενός άνδρα. Ένα πτώμα γδαρμένο σε βαθμό που να μην αναγνωρίζονται καν τα χαρακτηριστικά του. Ο άντρας ως μέλος του κυκλώματος, είχε μετατρέψει το υπόγειο του σπιτιού του σε κλουβί. Το κλουβί ενός παιδιού.. Υπήρχαν, μάλιστα, σημεία στο κείμενο που φοβόμουν να διαβάσω πιο κάτω αλλά, στην αμέσως επόμενη παράγραφο, ευχαριστούσα τον συγγραφέα για τον σεβασμό που έδειξε τόσο στην ευαίσθητη φύση του θέματος όσο και στον αναγνώστη. Ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης και η ομάδα του ήρθαν αντιμέτωποι με κάτι που σίγουρα δεν προέβλεψαν.. Ούτε και εμένα πήγε ο νους μου κι εκεί που έλεγα πως η λύση πλησιάζει άρχιζα ξανά να μπερδεύομαι. Νέα πρόσωπα έκαναν την εμφάνισή τους και το θέμα έπαιρνε διαστάσεις.. σαν ένα χταπόδι που απλώνει τα πλοκάμια του. Αλλά, και πάλι, θα νομίζετε πως έχετε καταλάβει μέχρι να σας αποκαλυφθεί ο έξυπνος και διπλωματικός τρόπος με τον οποίο κάθε πρόσωπο και κάθε γεγονός έχει συνδεθεί με την υπόθεση. Η ανάλυση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική σε σημείο που σου έρχεται να αντιδράσεις αυθόρμητα στις εκάστοτε συμπεριφορές, γιατί πέρα από το έρεβος στην υπόθεση, υπάρχουν και οι σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων… Ο επιθεωρητής Άντερς, κινείται σαν το μαύρο πρόβατο τόσο στην υπηρεσία, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τις συμπεριφορές, όσο και στην οικογένειά του. Και το χειρότερο, ένας απρόσμενος και απρόσκλητος επισκέπτης… Η ατμόσφαιρα όπως αρμόζει σε κάθε αστυνομικό μυθιστόρημα είναι παγωμένη τόσο στο περιβάλλον, όσο και στις συμπεριφορές πολλών πρωταγωνιστών. Λες και το ίδιο το περιβάλλον έχει κάνει τους ανθρώπους να μην αισθάνονται.. Ένα «μπράβο» από μένα στο συγγραφέα για αυτό που διάβασα και δηλώνω επίσημα πως αγαπώ ήδη τον επιθεωρητή Άντερς!!

Με φόντο μια Σκανδιναβία παγωμένη, ο επιθεωρητής Άντερς φτάνει στα ίχνη ενός πληρωμένου δολοφόνου, ο οποίος έχει επιστρέψει στο Έρεμπρο για να πάρει εκδίκηση. «Θα συνεπάρει τους αναγνώστες του Jo Nesbo και του Henning Mankell» - Δημήτρης Καραθάνος,

Ακου να δεις. Πρωτα θα εξηγησω γιατι εκοψα 2 μοναδες και μετα βγαλε τα δικά σου συμπεράσματα. Λόγος νουμερο 1, ηθελα να γινει λιγο πιο αναλυτικος σε ορισμενες σκηνες, ενω γενικα σε καποια σημεια μου φανηκε σαν να βιαστηκε να τα προσπεσαει και να παει παρακάτω. Και λογος νουμερο 2, παιδιά εχω διαβασει το Αμαροκ τι μου λετε τωρα; Παμε ομως στα καλα γιατι θα παρεξηγηθώ στο τελος. Λοιποοοον. Εξαιρετικά ευχαριστη γραφη, πολυ συμπαθητικος πρωταγωνιστής, ρεαλιστικες αντιδράσεις χωρις περιττο μελοδραμα. Οσον αφορα την πλοκη, ηταν πολυ πολυ εξυπνη, αρκετα διαφωτιστική οσον αφορα το μπακγκραουντ του Οικονομιδη και -κατι που παντα εκτιμω- ο συγγραφεας εθιξε ενα τεράστιο και πολυ σημαντικό προβλημα της εποχης μας, τα δίκτυα παιδεραστών και γενικως η παιδοφιλία. Στο βιβλίο αυτο οι ηρωες έρχονται αντιμετωποι με τις ηθικες τους αξιες, βλεπουμε πολιτικες συνωμοσίες και εκνευριζομαστε με την Φρεντριξεν και την Μοντιν (ευτυχως η μια απο τις δυο παιρνει δρόμο καποια στιγμή). Να το διαβασεις, αξίζει.