Φόνος 5 αστέρων

Έχω να πω αρκετά για αυτό το βιβλίο και δεν ξέρω καν αν οι 20.000 χαρακτήρες φτάσουν. Όμως θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτική. Λοιπόν, δεν είχα πολλές προσδοκίες για αυτό το βιβλία, ας το ξεκαθαρίσω από τώρα. Έπεσε στα χέρια μου στην δουλειά (δουλεύω πρακτική ως βιβλιοθηκονόμος σε δημοτική βιβλιοθήκη) και βαριόμουν. Έτσι είπα να αρχίσω να το διαβάζω για να απασχολήσω τον εαυτό μου και ΚΟΛΛΗΣΑ. Με τις πρώτες 10 σελίδες ήθελα κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Αμέσως έτρεξε και το δανείστηκα -μαζί με τα άλλα 4 βιβλία που έχω στο σπίτι μου... είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως- γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω. Η Έλενα Ακρίτα γράφει σε πρώτο ενικό, υπάρχουν και κάποια κεφάλαια σε τρίτο πληθυντικό αλλά σε αυτά θα αναφερθώ πιο μετά, και κυρίως εναλλάσσεται η οπτική γωνία μεταξύ της Ελσινόρης και της Σόνιας. Η Ελσινόρη Χατζή είναι δημοσιογράφος σε μια ιστοσελίδα και ασχολείται με την αστυνομική κυρίως έρευνα αλλά γράφει και κανένα άρθρο γενικού ενδιαφέροντος. Η Σόνια Ασλάνογλου -ένα επώνυμο που έχει αναφερθεί τόσες πολλές φορές που το έμαθα απέξω- είναι γόνος της γνωστής και πάρα πολύ πλούσιας οικογένειας των Ασλάνογλου που έχουν μια επιχείρηση για τον τουρισμό, γνωστή σε όλη την Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα μπλα διαβάστε το βιβλίο για παραπάνω. Η σχέση μεταξύ τους; Κολλητές από μωρά. Όπως και οι πατεράδες τους πριν από αυτές. Η χρήση του πρώτου ενικού, εμένα προσωπικά σαν άτομο, με κουράζει. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι εδώ έρεε η ανάγνωση τόσο ωραία που η ενόχληση (για τον πρώτο ενικό) δεν εμφανίστηκε. Μεγάλο επίτευγμα Έλενα Ακρίτα. Μπράβο Η υπόθεση έχει ως εξής ο Γιάννος Ασλάνογλου πατέρας της Σόνιας, πεθαίνει από καρδιά. Η Σόνια υποψιάζεται φόνο και αρχίζει με την κολλητή της, Ελσινόρη, να ψάχνουν το ποιος το έκανε. Έτσι ρέει η ιστορία. Όλα συνδέονται με τις 17 Δεκέμβρη και ούτω κάθε εξής. Η ιστορία ήταν πολύ καλή. Οι χαρακτήρες στερεότυπα, να το πούμε και αυτό, αλλά καλογραμμένοι. Η εναλλαγή μεταξύ οπτικών γωνιών γινόταν ομαλά και χωρίς να σε μπερδεύει και να ψάχνεσαι στο ποιος μιλάει -μου έχει συμβεί και είναι εκνευριστικό-. Η εναλλαγή πρώτου με τρίτο ενικό εξίσου ομαλή. Γενικά είναι ένα ωραίο βιβλίο. Το τέλος βέβαια δεν το περιμένεις. Η Έλενα Ακρίτα μαέστρος των λέξεων δημιούργησε ένα μυθιστόρημα που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε φέρνει κοντά στους ίδιους τους πρωταγωνιστές που νιώθεις ότι νιώθουν. Αυτά έχω να πω, αλλιώς μπορώ να γράψω κι άλλα!!! Κι όμως.... Το προτείνω ανεπιφύλακτα ειδικά στους λάτρεις του είδους (Αστυνομικό Μυθιστόρημα for the win)

Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι τόσο καλό στον χώρο του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Ευκολοδιάβαστο, καλογραμμένο και με ανατρεπτικό φινάλε. Α, και με την εξαίρετη πένα της Ακρίτα που δεν σε κάνει να βαρεθείς στιγμή.

Ένας αχταρμας, μια παρέλαση κουτσομπολιών. Η πλούσια και η φτωχή. Το κακό που προσωποποιείται στους πλουσίους. Η ψυχοπαθής κορή, που όλα τα κόβει όλα τα μαχαιρώνει. Τουλάχιστον δεν βρίσκεις εύκολα το δολοφόνο, κάτι είναι και αυτό.

Δεν ξέρω γιατί διάβασα αυτό το βιβλίο, μη με ρωτήσετε! Το είδα στο ράφι μιας φίλης και είπα "γιατί όχι;"... Δεν έμαθα από την προηγούμενη προσπάθεια μου να διαβάσω βιβλίο της κας Ακρίτα! Εντάξει, δεν ήταν τόσο χάλια όσο "Το μήλο βγήκε από τον παράδεισο " και η αλήθεια είναι ότι εχω διαβάσει Αμερικανικά αστυνομικά πολύ πολύ χειρότερα (εξού και τα 2 αστέρια). Αλλά δεν... στην αρχή είναι ας πούμε μια χαρά- αν και ειναι λες και εχεις πιάσει κουβέντα στο δρόμο κουτσομπολεύοντας για τη ζωή πλούσιων γόνων.. Από τη μέση και μετά βαρέθηκα. Το τέλος ως συνήθως τραβηγμένο από τα μαλλιά. Μόνο το γεράκι στην αρχή και στο τέλος δίνει μια ενδιαφέρουσα νότα. Και εις άλλα με υγεία.

Τα 3/4 του βιβλίου είναι εντελώς αδιάφορα, γεμάτα άχρηστες πληροφορίες και καυστικές περιγραφές που θυμίζουν τόσο πολύ την Ακρίτα και σε αποσπούν από τους χαρακτήρες και το story. Προς το τέλος έχει περισσότερη δράση, αλλά το φινάλε είναι εντελώς παρατραβηγμένο. Δεν μου ταιριάζει για αστυνομικό μυθιστόρημα. Εντούτοις, μου είναι ακόμα συμπαθής η συγγραφέας.