Διαχρονικά Κλασσικό
Όλοι γνωρίζουμε η έστω έχουμε ακούσει το όνομα Φρανκενστάιν. Όλοι αναλογιζόμαστε το τέρας από τις ταινίες και την pop culture. Όμως πόσοι πραγματικά ξέρουν την πρώτη ιστορία που είχε γράψει στις αυστριακές Άλπεις πριν περίπου 200 χρόνια η Μαίρη Σέλεϊ; Με αυτό το ερώτημα αγόρασα, από γνωστή εφημερίδα, την εικονογραφημένη έκδοση. Το βιβλίο πραγματεύεται ζητήματα υπαρξιακά όπως, η ευτυχία, η μοναξιά, η απελπισία, το δώρο της ζωής και φυσικά την διαφορετικότητα. Η ιστορία μας ακόλουθα τον Βίκτορ Φρανκενστάιν, ο οποίος νέος και αλαζόνας δημιουργεί ένα πλάσμα τόσο δύσμορφο και απεχθές που κανείς δεν μπορεί να το αντικρίσει και όποιος το κάνει το καταριέται. Το πλάσμα δεν θα γνωρίσει καμία συμπόνια και παρηγοριά από τους ανθρώπους που τόσο αποζητά. Καθώς διαβάζουμε αλλάζουμε συνεχώς οπτική γωνία, σε μερικά κεφάλαια ακολουθούμε τον Βίκτορ και σε άλλα πάλι το πλάσμα. Το διήγημα μας μεταφέρει σε πολλά μέρη της Ευρώπης αλλά και του κόσμου. Δεν γίνεται βαρετό και η ιστορία ξεδιπλώνεται με ισορροπία. Τώρα, όσων αφορά τον τρόπο γραφής που χρησιμοποιεί η Μαίρη Σέλεϊ δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Γράφει σε πρώτο ενικό πρόσωπο το οποίο κάνει την αφήγηση μονότονη. Κάτι ακόμα το οποίο σε κουράζει είναι η συνεχώς επαναλαμβανόμενη παρουσίαση των συναισθημάτων του Βίκτορ και του πλάσματος. Τέλος, την εποχή που γράφτηκε ήταν μια επανάσταση, είναι ίσως το πρώτο βιβλίο που ο αντιήρωας μας έχει "ανθρώπινη" πλευρά και παίρνει τον χρόνο του να μας την παρουσιάσει μαζί με τα κίνητρα που τον οδηγούν. Χρησιμοποιεί την γκρίζα ζώνη καλού/κακού και αφήνει τον αναγνώστη να επιλέξει ποιο είναι το πραγματικό "τέρας" της ιστορίας. Πολλά σύγχρονα βιβλία και ταινίες έχουν δανειστεί, πειραματιστεί και εξελίξει αυτή την φόρμουλα. Εξού και το Διαχρονικά κλασσικό.
