
Πειραιώτες

Στο βιβλίο «Πειραιώτες» του Διονύση Χαριτόπουλου, η ζωή στο λιμάνι αναβιώνει μέσα από μικρές ιστορίες που σκιαγραφούν την πολυδιάστατη κοινωνία των δεκαετιών ’50 και ’60. Η αφήγηση τοποθετεί τους αναγνώστες σε μια εποχή όπου οι πρόσφυγες από διάφορες γωνιές της Ελλάδας συγκεντρώθηκαν και δημιούργησαν μια νέα, λιμανίσια ταυτότητα.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι ποικιλόμορφοι και ζωντανοί, από τους περιθωριακούς τύπους μέχρι τους καθημερινούς ανθρώπους του λιμανιού. Η σκληρή πραγματικότητα της ζωής τους, οι συγκρούσεις και οι αναμνήσεις ξεδιπλώνονται με μια γλώσσα γεμάτη χιούμορ και νοσταλγία. Η ατμόσφαιρα αποπνέει την ένταση μιας εποχής όπου η βία και η μετανάστευση ήταν καθημερινότητα.
Ο Χαριτόπουλος γράφει με ρυθμό και λεπτομέρεια, χρησιμοποιώντας εικόνες που αναδύουν την αίσθηση του λιμανιού και των ανθρώπων του. Οι περιγραφές του είναι ζωντανές, αποτυπώνοντας την αληθινή σκληρότητα και ομορφιά της εποχής.
Αν αναζητάς ένα βιβλίο που να σε ταξιδέψει σε μια εποχή γεμάτη μνήμες και συναισθήματα, το «Πειραιώτες» είναι η ιδανική επιλογή. Σίγουρα, θα σε αγγίξει και θα σε κάνει να αναλογιστείς τις ρίζες και την ταυτότητά σου.
Μικρές ιστορίες από τη ζωή των Πειραιωτών στις δεκαετίες ’50 και ’60. Η σκληρή ζωή του λιμανιού, οι κάθε λογής χαρακτήρες, η ζωή με το ένα πόδι στη στεριά και το άλλο στη θάλασσα, η ανοιχτή ματιά των λιμανίσιων, η μετανάστευση, οι ιδιότυποι και περιθωριακοί τύποι, το ρεμπέτικο, οι συμμορίες και η κρατική βία, περνούν από τις σελίδες του βιβλίου και καταγράφονται με σκληρό χιούμορ.
«Οι αναμνήσεις δεν τεμαχίζονται, τις έχεις μέσα σου και βγαίνουνε, άσχετα με ποια σειρά συμβαίνει αυτό. Είναι όλα μέσα μου αυτά, είναι ο Πειραιάς μέσα μου. Μ' έπλασε και δεν τον ξεχνώ ποτέ. Στο βιβλίο, βέβαια, δεν έβαλα ορισμένα ακραία περιστατικά, τόσο δικά μου όσο και της πόλης. Και δεν τα έβαλα επειδή σήμερα φαντάζουν τόσο απίθανα που θα μπορούσαν να περάσουν για φτιαχτά. Ο Πειραιάς, ξέρετε, υπήρξε μια πολύ άγρια υπόθεση. Στις αρχές του 20ού αιώνα όλοι κοιμόντουσαν μ' ένα πιστόλι κάτω απ' το μαξιλάρι. Η αστυνομία μέτραγε 30 πυροβολισμούς ανά πεντάλεπτο. Αλλά και αργότερα, στη δική μου την εποχή, κάπως έτσι ήταν. Αυτοκτονούσαν κορίτσια λ.χ. επειδή δεν αντέχανε την όλη ιστορία. Κι από την άλλη ήταν οι ξένοι, οι τυχοδιώκτες, τα ρεμάλια. Ολοι εκεί μαζευόντουσαν. Το λιμάνι είχε το κεχρί, το χρήμα».
Από την συνέντευξη του Δ. Χαριτόπουλου, Γ. Μπέκος, Το Βήμα (20.03.16)



αξιολογήσεις



Maria
Maria
Panagiotis
Panagiotis
Trusted Customer
Trusted Customer
Trusted Customer
Trusted Customer