Η Πηνελόπη των τρένων

Από όταν διάβασα την υπόθεση αυτού του βιβλίου, μου είχε φανεί εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Και όντως, η ιδέα είναι τρομερή, γιατί κινείται σε διάφορα θέματα: μετανάστες στη Γερμανία του '50, μετανάστες στη Γερμανία τα χρόνια της κρίσης, μετανάστες από τη Μέση Ανατολή στην Ελλάδα. Και αυτά με φόντο την πρόσφατη ελληνική ιστορία και με τη μουσική υπόκρουση του Καζαντζίδη. Πού χαλάει λοιπόν το γλυκό; Κατά τη γνώμη μου, οι ιδέες της συγγραφέως είναι εξαιρετικές και πρωτότυπες. Και φαίνεται ότι έχει κάνει έρευνα πάνω σε ότι γράφει. Ωστόσο, δεν μπορεί να τα δέσει όλα αυτά με ένα λογοτεχνικό τρόπο. Ένιωθα ότι διάβαζα κεφάλαια που δεν συνδεόντουσαν απαραίτητα, ή περιστατικά που δεν καταλάβαινα τη σχέση είχαν με την πλοκή. Στα φάουλ, επίσης, το ότι το βιβλίο ξεκινά με μια λίστα με τα ονόματα και τις ιδιότητες των προσώπων που απαρτίζουν την ιστορία, σαν σε θεατρικό έργο. Και μολονότι ποτέ δεν τα κοιτάω και περιμένω να γνωρίσω τα ονόματα μέσα από το έργο (ούτε στα "100 χρόνια μοναξιάς" που λέει ο λόγος), σε αυτό το βιβλίο χρειάστηκε να ανατρέξω σε αυτά πολλάκις. Κι αυτό γιατί η συγγραφέας δεν μας εξηγεί τους χαρακτήρες, ποιος είναι τι, τι κάνει, κλπ. αλλά ξαφνικά σου λέει "ο πρωταγωνιστής πήγε με την τάδε για καφέ" και την τάδε δεν την έχεις ξανακούσει. Οπότε ανατρέχεις στα ονόματα και αντιλαμβάνεσαι ποια είναι. Πολύ άκυρο αφηγηματικά αυτό. Όμως και γενικότερα, η συγγραφέας δεν καταφέρνει να σε κάνει να καταλάβεις για ποιο λόγο ο ήρωας επιστρέφει σε μια παλιά ιστορία, ενώ και η ίδια ιστορία είναι αρκετά μπουρδουκλωμένη, ενώ το ότι οι ήρωες σου πετάνε τη λύση του μυστηρίου σα να ήταν αυτονόητη (σε κάτι διαλόγους του στιλ "υποθέτω ότι έγινε έτσι", η απάντηση είναι "έτσι", χωρίς να μας εξηγεί το πως έφτασε ο πρωταγωνιστής να φτάσει στην υπόθεση αυτή) και γενικά μου έβγαζε κάτι το πρόχειρο. Είχα δηλαδή την αίσθηση ότι διαβάζω το πρόχειρο του βιβλίου, τις ιδέες της συγγραφέως και τη βασική δομή του μυθιστορήματος και ότι χρειαζόταν αρκετή δουλειά από εκεί και πέρα για να γίνουν όλα αυτά ένα στιβαρό αστυνομικό.

Στο χνάρια της Αγκάθα Κρίστι και του Γιάννη Μαρή, η κυρία Πολιτοπούλου μας έχει συστήσει το δικό της ήρωα Παύλο Γ., ο οποίος είναι αρχιτέκτονας, που συνεργαζόταν με την αστυνομία ως σκιτσογράφος και διατηρεί το ρόλο του ειδικού συμβούλου του Τμήματος Ανθρωποκτονιών σε δύσκολες υποθέσεις. Ο συνδετικός κρίκος των υποθέσεων (και βιβλίων της συγγραφέως) είναι πως μετά το θάνατο του πατέρα του, ο οποίος είχε διατελέσει διοικητής Ασφαλείας, βρίσκει στα πράγματά του υλικό έρευνας ανεξιχνίαστων υποθέσεων