Και διηγώντας τα... νὰ τρως

ΑΡΧΑΙΟΙ ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΝΕ πάνω ἀπὸ τὶς μαρμίτες τῶν θνητῶν, ἅγιοι ποὺ λιγουρεύονται πίτες καὶ λουκουμάδες, ρεμπέτες καὶ ἀσίκηδες ποὺ τραγουδοῦν τὰ πάθη τοῦ ἔρωτα ἐνῶ ταυτόχρονα ὀρέγονται μεζεδάκια, ζητιάνοι καὶ σουλτάνοι, βασιλιάδες καὶ ἐπαναστάτες, ἀλλὰ καὶ ὁδηγοὶ μαγειρικῆς, παροιμίες καὶ τελετουργίες, λαϊκὰ ποιήματα καὶ λογίων μυθιστορήματα ξεπετάγονται ἀπὸ κατσαρόλες, τηγάνια καὶ ταψιὰ καὶ διηγοῦνται γοητευτικὲς ἱστορίες παρασύροντάς μας σὲ μιὰ πολύχρωμη γιορτὴ τῶν αἰσθήσεων. Ἕνα ταψί, λόγου χάρη, περηφανεύεται πὼς κάποτε ἔψησε «δίνδιο παραγεμιστό», δηλαδὴ γεμιστὴ γαλοπούλα, ἐνῶ ἕνα κουταλάκι τοῦ γλυκοῦ θυμᾶται μὲ συγκίνηση πὼς πῆρε μέρος στὸ κέρασμα «ὑποβρυχίου» στὸ Πατριαρχεῖο.
Κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς πανδαισίας, πολλὲς ἀπὸ τὶς ἀφηγήσεις μοῦ κίνησαν τὴν περιέργεια, κι ἀναζητώντας περισσότερες πληροφορίες ἔπεφτα κάθε φορὰ σὲ μιὰ καινούργια ἱστορία, καὶ ὁ κύκλος δὲν ἔκλεινε ποτέ.
Ἡ ἀναζήτησή μου δὲν ἦταν ὡστόσο φιλολογικὴ ἀλλὰ οὔτε καὶ λαογραφική. Βιωματικὴ περισσότερο καὶ ἐκλεκτική, ἄντλησε ἔμπνευση ἀπὸ διαβάσματα καὶ ἀκούσματα, εἰκόνες καὶ συνειρμούς. Γράφοντας γιὰ τὴ γνωστὴ καὶ ἄγνωστη ζωή, τὶς περιπέτειες καὶ τὶς περιπλανήσεις ἀγαπημένων ἐδεσμάτων, εἶχα, κατὰ παράδοξο τρόπο, τὴν αἴσθηση πὼς πρόκειται γιὰ τὴν ἀφήγηση τῆς δικῆς μου, τῆς δικῆς μας ζωῆς.